Na inVerloren nachten het hippie-ideaal van de 'vrije liefde' op de korrel te hebben genomen, grijpt T.C. Boyle terug naar de persoon die seksualiteit bespreekbaar maakte in de VS. Alfred C. Kinsey (1894-1956) wierp zich vanaf de jaren '30 op de studie van de menselijke seksualiteit. Tezamen met zijn medewerkers van het Institute for Sex Research (tegenwoordig The Kinsey Institute) bracht hij twee baanbrekende maar controversiële studies uit: Sexual behavior in the human male (1948) en Sexual behavior in the human female (1953).

Boyle schildert een veelzijdig portret van deze seksuoloog, met bewondering voor zijn wetenschappelijke gedrevenheid en maatschappelijke betekenis, met verwondering over de vreemde kanten van zijn persoonlijk gedrag. Op Kinseys begrafenisdag legt zijn (fictieve) assistent John Milk zijn versie van het onderzoek vast op bandrecorder. Intussen staat diens echtgenote Iris op de deur te bonken en de dag te verwensen waarop Milk Kinsey leerde kennen. Met het conflictueuze huwelijk tussen die twee beeldt Boyle de dubbelzinnigheden van Kinseys persoonlijkheid uit. De theorie was dat "het menselijke zoogdier" panseksueel is; de persoonlijke praktijk kwam neer op biseksualiteit, groepsseks en vrije seks in het algemeen. Zijn medewerkers konden en mochten zich daar niet aan onttrekken. Op de dag van zijn eerste afspraakje met Iris wordt Milk door Kinsey verleid. Maar, net zoals bij de hippies in Verloren nachten, wordt vrije seks paradoxaal genoeg een plicht, als je tenminste wil bewijzen dat je niet gebukt gaat onder de taboes van de burgerlijke, christelijke of andere moraal. Maar kan je seks volledig loskoppelen van gevoelens als vertrouwen, intimiteit en jaloezie? Een ander gevolg van Kinseys ongebreidelde lust is dat het, ondanks zijn nadruk op een niet oordelende en niet betrokken objectiviteit, zijn onderzoek wel degelijk beïnvloedt, in die zin dat hij overmatig aandacht schenkt aan grote seksuele prestaties.

Het is niet alleen de vrije seks die het huwelijk tussen John en Iris verpest, de hele houding van John is er debet aan. Kinsey is voor hem een nieuwe vaderfiguur, en hij vertrouwt voor alle dingen des levens op zijn oordeel, waar de autoritaire figuur die Kinsey is natuurlijk dankbaar gebruik van maakt.

Met de onderzoekskring van Kinsey heeft Boyle opnieuw een historisch gegeven gefictionaliseerd waarmee hij enkele van zijn vertrouwde thema's kon uitwerken, zoals het conflict tussen het fysieke en het spirituele in de mens, en de verhouding tussen een guru en zijn volgelingen. T.C. Boyle lees je niet om zijn literair experiment, maar om zijn verhalen over het menselijk tekort, en deze roman is daar opnieuw een mooi voorbeeld van. De omstandigheden van Kinseys onderzoek worden knap, maar summier verwerkt in het verhaal, en de nogal bizarre onderdelen van het onderzoek zoals het observeren vanachter een vuile deken van een prostituee in actie, het filmen van duizend masturberende mannen etc., worden grappig neergezet. [Chris Bulcaen] Verberg tekst