Zwier is archeoloog en alleenstaande vader van een 11-jarig dochtertje, Maryemma, die hij tussen het opgraafwerk door zo goed en zo kwaad als het gaat, probeert op te voeden. Maryemma's moeder, Bonnie, heeft hen namelijk met het oog op haar carrière verlaten. Ontaarde moeder nummer 1. Meijken, die Bonnie haar zus noemt, is sinds haar huwelijk, 37 jaar geleden, het huis niet meer uit geweest. Na een verkrachting op haar 18de heeft zij haar kind (Bonnie) aan haar moeder afgestaan, die uit een oerverlangen om te baren én om een schandaal te vermijden, het kind voor zich opeiste -- een zorgvuldig bewaard geheim van haar en Meijken. Meijken verzonk in een lethargie, want Gods schepping was klaarblijkelijk alleen voor mannen bedoeld, met verlaten en donkere uithoeken, opdat ze met vrouwen ongezien hun gang zouden kunnen gaan. Dan liever de veiligheid van de opsluiting. Meijken is een slachtoffer en ze heeft zich daarbij neergelegd. Ontaarde moeders van een heel andere aard.

Het grootste slachtoffer van ontaard moederschap is Maryemma (ze was een 'ongelukje'). Elke dag lijdt ze onder haar moeders keuze en haar vaders machteloze woede daarover. Doorheen vier generaties schijnt zich een akelig duidelijk patroon af te tekenen. Zolang de vrouw wegens haar fysieke mogelijkheden als vanzelfsprekend geacht wordt kinderen te baren, is ontaard moederschap namelijk iets onvermijdelijks. Dorresteins personages geven daar op een extreme manier uiting aan. Het gaat er geestelijk en fysiek hardhandig aan toe, maar de passages over Maryemma kennen heel gevoelige momenten.

Ontaarde moeders is een heel mooi boek, dat moederschap genuanceerder en met meer ernst belicht dan de luchtige toon aanvankelijk doet vermoeden. [Jen de Groeve] Verberg tekst

Hoewel het moederschap centraal staat in deze roman is het toch geen zwaarwichtig boek geworden, maar integendeel een luchtige roman met veel spannende verwikkelingen en een verrassende ontknoping. Wèl is de traditionele rolverdeling op heel vanzelfsprekende wijze doorbroken. De roman is behoorlijk hardhandig: verkrachting, moord, zelfmoord, en geestelijke en lichamelijke mishandeling behoren tot de hoofdingrediënten. Toch is het niet zo dat de schuld van dit alles alleen bij mannen moet worden gezocht. Ook de vrouwen zijn schuldig. De hoofdrollen in de roman zijn niet uitsluitend weggelegd voor vrouwen. Een archeoloog en alleenstaande vader tegen wil en dank speelt een belangrijke rol. Want om hem en zijn haat-liefde verhouding met zijn elf-jarige dochter draait het vooral. De alledaagse verschrikkingen van de wereld zijn door Renate Dorrestein (1954) op een tragi-komische wijze beschreven. Zo is 'Ontaarde moeders' niet alleen een grappige en onderhoudende, maar ook een gevoelige en inlevende roman. Gebonden editie op pocketformaat; kleine druk. Verberg tekst