Na het wereldwijde succes van zijn roman Grijze zielen (Prix Renaudot) wordt nu ook een eerder boek van deze interessante auteur in het Nederlands vertaald. Zonder mij, bekroond met de Prix Roman France Télévision, vertelt het verhaal van een 33-jarige man die het verlies van zijn vrouw niet kan verwerken en in een getuigenis gericht aan zijn 21-maanden oude dochter uitlegt waarom hij het leven niet meer aankan. Een schrijnend verhaal, dat nog wordt versterkt door de parallelle geschiedenis van een weduwe die haar enige dochter bij een verkeersongeval verliest en in het ziekenhuis wordt voorbereid op de vraag om haar dochters lichaam voor transplantatiedoeleinden af te staan. De hoofdpersoon is rechtstreeks getuige van dit drama, omdat hij het is die haar, samen met een collega-psycholoog, moet overhalen om de organen van het hersendode kind ter beschikking te stellen. Hun team wordt in de kliniek 'de hyena's' genoemd en ze brengen hun dagen door in wat ze hun 'biechthok' noemen, met wachten op door verdriet overmande nabestaanden die ze dan murw moeten maken voor de transplantaties. Mede door het immense leed van de arme weduwe en de cynische houding van zijn collega, die onder alle omstandigheden zijn werk wil blijven doen, gaat de hoofdpersoon uiteindelijk door het lint. Deze persoonlijke drama's worden door de auteur ook nog in het perspectief geplaatst van een samenleving die op het vlak van de menselijkheid volkomen verstek laat gaan en steeds meer dreigt te verzinken in oppervlakkigheid en decadentie. ("Een wereld waar miljoenen mensen bloed aan hun handen hebben, wat ze er niet van weerhoudt te slapen, te dromen, te lachen en gedichten te schrijven.")

Een intens en uitstekend geschreven werk van een schrijver die zijn literaire ambities niet onder stoelen of banken steekt, maar soms wat moeite heeft om die in het korte bestek van deze 108 pagina's tellende roman samen te ballen. [Jan Baes] Verberg tekst

Wist de auteur (1962) in 'Grijze zielen', de veelgeprezen Prix Renaudot 2003, al te gemakkelijke smartlapeffecten te vermijden, in deze voorgaande roman uit 2000 zijn de emoties zwaarder aangezet en de personages navenant impulsiever. Niet zo verwonderlijk, want de wanhopige ik-figuur, werkzaam in een ziekenhuis, wordt verteerd van liefde voor zijn tweejarig dochtertje, met wie hij na de plotselinge dood van zijn vrouw alleen door het leven moet. En in het ziekenhuis moet hij ook nog eens samen met een hork van een collega een vrouw, wier dochter zojuist is omgekomen bij een verkeersongeluk, bewegen haar organen ter transplantatie af te staan. Kun je dan nog afstandelijk professioneel je werk blijven doen? Nee dus. Na de onvermijdelijke explosie de catharsis. Afgezien van wat karikaturale accenten hier en daar zal deze rouwverwerking toch veel lezers, en dan met name lezeressen, kunnen aanspreken. Normale druk.