Paulo Coelho is een goeroe: dat is vrijwel de conclusie waar ik toe ben gekomen na het lezen van De beschermengel, een semi-autobiografisch verhaal over 's mans zoektocht naar het contact met zijn persoonlijke beschermengel. Die zoektocht neemt ons mee tot diep in de Mojavewoestijn, terwijl we langzaamaan de leefwereld van Coelho beginnen te ontrafelen. Een confronterende wereld, mag ik wel stellen, bevolkt met magiërs, Walkuren en andere vreemde wezens, al dan niet in menselijke gedaante. Een wereld waar ook al eens een manifestatie van duistere krachten wil plaatsvinden. Wie bekend is met Coelho’s romans, weet zich echter al voorbereid op de niet zo subtiele mystieke ondertoon.
Het is allemaal heel moeilijk om serieus te nemen, hoewel Coelho’s dwingende toon hier net om smeekt. Het helpt ook niet dat hij van het enige interessante nevenpersonage, zijn vrouw Chris, een mondstuk maakt dat uiteindelijk louter dient ter illustratie van zijn geloofsovertuiging. Waar zij in het begin nagenoeg het enige personage is dat de levensvisie van haar man niet als vanzelfsprekend aanneemt, wordt ze doorheen het verhaal gereduceerd tot een spiegel van Coelho, die dezelfde spirituele weg aflegt, schijnbaar zonder veel innerlijke strijd. Zelfs wanneer ze in de ontknoping recht tegenover de Walkure komt te staan, in een soort standoff, en eindelijk haar zelfstandigheid claimt, wordt ze afgewogen door Coelho en blijkt de inzet van hun strijd de liefde van haar man te zijn.
De behandeling van Chris stoort daarnaast ook op het relationele niveau. Coelho, die zichzelf omschrijft als een ‘meester in de magie’, voelt zich duidelijk verheven en dat uit zich in een latent superieure positie tegenover zijn vrouw, die nooit echt interesse toonde in magie tot hun trip naar de woestijn, waar zij haar man wil bijstaan in zijn bizarre queeste. Het zegt veel over het lot van een schrijversvrouw. 
Maar dat is niet het enige dat scheefzit met deze roman. Naast een gezapige vertelstijl, het gebrek aan evocatieve beschrijvingen (‘Ze hadden al eens een volle maan in de woestijn gezien; het was een bijzonder gezicht.’) en de stereotiepe beeldtaal die telkens teruggrijpt naar de dichotomie van licht vs. duister, zit er ook gewoon geen vaart in het verhaal, waardoor De beschermengel op de duur verzinkt in het esoterische gezwam waar Coelho zich een meester in toont. Doordat Coelho zichzelf doodserieus neemt als verteller wordt het verhaal op den duur zelfs lachwekkend, zeker wanneer hij uitpakt met zinnen zoals ‘Hij wist dat de aartsengel Michaël aan zijn zijde stond en de duisternis verjoeg met zijn lans’.
Dit doet me tot het besluit komen dat De Beschermengel vooral Coelho’s ontmaskering als goeroe inluidt. Hij mag zijn boodschap dan wel weten te verkopen (getuige daarvan het enorme succes van zijn romans), het maakt echter nog geen goede literatuur. [Kirsten Kielemoes] Verberg tekst

Paolo Coelho (1947) en zijn vrouw Chris ondernemen een zoektocht naar zijn beschermengel. Ze reizen hiervoor in 1988 naar de Mojavewoestijn (VS) om daar veertig dagen rond te trekken. Deze spirituele terugtreding wordt beschreven vanuit het perspectief van Chris. Alleen in een lange, cursief gedrukte flashback lezen we Paolo's herinnering aan het kwaad in zijn leven en de beproeving die hem toen wachtte. In deze new age roman vind je het centrale thema van de auteur: de zoektocht van de mens naar zingeving en harmonie met het universum. Dit gebeurt via wonderlijke ontmoetingen en leidt tot het niet in herhaling vallen van vroegere fouten en tot redding van hun huwelijk. De populaire, veelzijdige Braziliaaanse schrijver werd wereldberoemd met de bestseller "De Alchemist" (1987). Deze roman uit 1992 is pas later het Nederlands vertaald na zijn eerdere succes met Brida (1990). Het verenigt hippie-ervaringen met christelijke waarden. Daarom is de auteur sinds 2007 ook Vredesboodschapper van de Verenigde Naties en is hij in talloze landen onderscheiden. Normale druk. Verberg tekst