Subtiele vertelling over vier vrienden die peinzend en mijmerend in Parijs het belaste en beladen leven (bijvoorbeeld een communistisch verleden) ondergaan. Een ontblote meisjesnavel, een veertje, een onschuldige grap; door die kleine bijzonderheden lijkt deze kleine Kundera-roman luchtiger dan eerder werk. Maar er broeit iets onder de Parijse vriendschap tussen Alain, Ramon, Charles en Caliban en deze helden worden meer en meer antihelden. Veel minder luchtig zijn de kanker en de zelfmoordpoging van een zwangere vrouw. Die kanker is een leugen, maar de vrouw die zich wil verdrinken vormt een van de twee kernen van de vertelling (de redder verdrinkt, de vrouw blijft leven). En er is, typisch Kundera, een grap van Stalin die door het verhaal zwerft en die alles te maken heeft met de leugenachtigheid van het Sowjet-communisme. Het kleine en ogenschijnlijk minieme vermengt zich met het grote en vaak onbevattelijke in het leven. Vrij kleine druk.