Wie genoten heeft van de serie ‘Torak en Wolf’ zal niet teleurgesteld worden door deze nieuwe reeks van Michelle Paver. Het tijdsgewricht verschilt, omdat ze haar verhaal situeert in een fictieve versie van het oude Griekenland, maar het verhaal speelt zich nog steeds af in de prehistorie, in een tijd van ruwe zeden. Het hoofdpersonage, de jonge geitenhoeder Hylas, lijkt ook in een aantal opzichten op Torak en trekt net als hij op met een meisje van zijn leeftijd.
Pavers verhalen zijn vlot geschreven. Ze beheerst haar stijl en houdt de lezer bij de les. Ze bezondigt zich niet aan overdadige beschrijvingen, en durft daarentegen weleens een schokkende of confronterende beelden op te roepen. Er zijn veel geesten, doden en andere angstaanjagende elementen in deze boeken, die tastbaar en soms gruwelijk worden beschreven. Eens je aan het lezen bent, wil je doorlezen. Dat, en haar consequent degelijke schrijfstijl, zijn de sterktes van Pavers boeken, die vast een heleboel jongeren aan het lezen krijgen. Met wat meer afstand bekeken, vallen er vanuit een literair standpunt toch ook een paar minpunten op.
Het geheel hangt aaneen van de reizen en achtervolgingen. De actie is wel erg stevig opeengepakt en krijgt bij tijden iets vermoeiends, nog meer omwille van de diverse kleurrijke en dramatische settings dan door het gebruik van fantasyachtige elementen (geesten, doden, goden). De haai die Hylas aanvalt na zijn schipbreuk lijkt regelrecht uit Jaws te komen. De vulkaanuitbarsting op het eiland Thalakrea wordt in geuren en kleuren beschreven. Allemaal goed gedaan, maar er is zo véél van dat soort elementen dat je er ademloos van wordt en er nauwelijks ruimte overblijft voor ontwikkeling van de personages. Vooral daar laat Paver steken vallen en soms neigen haar figuren te veel naar vlakke karakters. De ommezwaai van het personage Telamon bijvoorbeeld, zelfs al is hij geleidelijk, is niet erg geloofwaardig. Het derde deel, Hylas en het oog van de valk, laat vermoeden welk dier na de dolfijn en de leeuwenwelp aan de beurt zal komen. Dat doet een beetje flauw aan, vooral omdat de relatie van Hylas met de verschillende dieren inhoudelijk niet altijd even zinvol is.
Een reeks is een leuk idee als er een stevig opgebouwde spanningboog in zit. Als Hylas en het oog van de valk het derde en laatste deel van dit verhaal wordt, zou dat een goede zaak zijn. Maar de plannen voor vijf delen maken een lezer die op zoek is naar meer dan gevechten, achtervolgingen en plotse avonturen bij voorbaat al een beetje moe…
 
(Dit is een abstract van een artikel van Kirstin Vanlierde. Het is verschenen in De Leeswelp 9, 2013.)
[Kirstin Vanlierde] Verberg tekst

In dit tweede deel van serie 'Tijden van goden en gevechten'* belandt Hylas op het eiland Thalakrea, waar hij als slaaf in de mijnen moet werken. Hij redt een leeuwenwelp, die haar moeder heeft verloren. Vanaf die tijd zijn de twee onafscheidelijk. Ook Pirra, Hylas' metgezellin uit het eerste deel, komt bij toeval op het eiland terecht. Opnieuw volgen avonturen elkaar op, waarbij alles draait om een bronzen dolk die velen in handen proberen te krijgen. Het spannende avonturenverhaal speelt in wat nu Griekenland is, zo'n 3500 jaar geleden. Het wordt verteld vanuit verschillende personages, onder meer vanuit de kleine leeuwin. De gebeurtenissen op Thalakrea worden afgerond, maar duidelijk is dat aan de avonturen van Hylas nog geen einde is gekomen. Het derde deel van de serie ('Hylas en het oog van de valk') is aangekondigd. De Britse auteur is bekend van de serie 'Torak en wolf'; net als daarin spelen ook in de serie over Hylas magische krachten een belangrijke rol. Vanaf ca. 11 jaar.

'Hylas en de schaduw van de leeuwin' is het tweede deel van Michelle Pavers reeks 'Tijden van goden en gevechten'. Het hoofdpersonage is een jonge geitenhoeder uit het Griekenland van het bronzen tijdperk. De plotlijnen voor de reeks werden uitgezet in het vorige deel toen Hylas werd opgejaagd door Myceense krijgers, de Kraaien genaamd, omdat hij een zogenaamde ‘buitenstaander’ is. Buitenstaanders behoren niet tot een dorpsgemeenschap en kunnen bijgevolg op geen enkele bescherming rekenen. De Kraaien maken jacht op alle buitenstaanders omdat ze – zo heeft het orakel voorspeld – een bedreiging vormen voor hun leider. Tijdens zijn vlucht raakte Hylas zijn zusje Issi kwijt en zijn grootste bekommernis is om haar terug te vinden. Hylas’ zusje bleef vermist, maar hij ontmoette tijdens zijn omzwervingen wel een andere vluchteling: Pirra, de dochter van de hogepriesteres van Keftioe (het huidige Kreta). Net als Hylas is zij voor haar lot op de vlucht en voor haar is dat het huwelijk dat haar moeder heeft gearrangeerd.
In deze nieuwe roman is Hylas nog steeds op zoek naar zijn zusje, maar het lot zit hem niet mee. Hij wordt gevangen genomen en weggebracht naar de kopermijnen op het eiland Thalakrea om daar met andere gevangenen en slaven ‘groensteen’ op te graven waaruit kopererts wordt gewonnen. Voor Hylas breekt een tijd van ontbering en gevaar aan. Het werk in de mijnen is slopend en de diepe mijngangen zijn allesbehalve veilig. Bovendien zijn de Kraaien er de baas en Hylas is voortdurend bevreesd om herkend te worden. Hij doet er dan ook alles aan om zo snel mogelijk te ontsnappen. Wanneer hij daarin slaagt, wachten hem nieuwe én oude vriendschappen, maar in veiligheid is hij nog lang niet.
Net als in haar vorige boeken hebben Pavers personages een hechte band met de natuur. In deel één sloot Hylas vriendschap met een dolfijn, in dit deel ontfermt hij zich over een ouderloze leeuwenwelp. Michelle Pavers techniek om de werkelijkheid ook vanuit het standpunt van de dieren te beschrijven, blijft verfrissend en levert verrassende beelden op.
Een terugkerend motief in haar werk is ook de kracht van de natuur. Veel meer dan in onze moderne tijd zijn de mensen van de oudheid overgeleverd aan de tomeloze natuurkrachten. Dat ‘de Vrouwe van het vuur’ in de berg en de ‘aardschudder’ niet met zich laten spotten en respectvol moeten worden benaderd, wordt op het einde van dit boek wel bijzonder duidelijk.
Michelle Paver bereidt zich steeds bijzonder goed voor bij het schrijven van een boek. Voor deze roman ondernam ze onderzoeksreizen naar de verschillende vulkanische eilanden in de Middellandse zee, beklom ze de Stromboli en bezocht ze nog bestaande kopermijnen uit de bronstijd in het noorden van Wales. Haar grote expertise vertaalt zich in een krachtig en spannend verhaal waarin de Oudheid echt tot leven komt. De personages dienen niet enkel om de actie te dragen maar zijn ook boeiende en complexe persoonlijkheden die moeilijke keuzes moeten maken. Dit kan hen tot betere mensen maken of net niet ...
Verberg tekst