Een auteur die schitterende fantasy schrijft ? denk maar aan de 'Stravaganza'-reeks ? is niet noodzakelijk even bedreven in het vertellen van historische verhalen. Dat bewijst Mary Hoffman met Troubadour. In de dertiende eeuw overspoelen opgehitste kruisvaarders Zuid-Frankrijk: ze moorden, plunderen en verkrachten in naam van God. De katharen zijn het mikpunt van deze uit de hand gelopen ruzie tussen staatshoofden en kerkelijke leiders. Elinor is een jonge edelvrouw, die op het punt staat uitgehuwelijkt te worden aan een man die haar vader zou kunnen zijn, maar liever neemt ze haar lot in eigen handen. Verkleed als jongen trekt ze mee met een troubadour en zijn troep. Maar na een aantal maanden valt niet meer te verbergen dat ze een vrouw is. Voor haar eigen veiligheid blijft ze in de burcht van vrouwe Iseut, die dichteres en kruistochtweduwe is. Heel die tijd maakt Elinor zich verschrikkelijke zorgen over troubadour Bertran, die net als haar vader een kathaar is. De gebeurtenissen lopen zodanig uit de hand, dat heel wat mensen vluchten naar Italië, ook Elinor en vrouwe Iseut. Anderen belanden onherroepelijk op de brandstapel...
Over deze boeiende periode in de geschiedenis is heel wat te vertellen. Hoffmans verhaal kan echter niet beklijven, want het heeft te veel van een geschiedenisles. De personages zijn goed uitgewerkt, maar krijgen geen ziel en zijn ook niet erg geloofwaardig neergezet. Zo heeft Elinor, een meisje van dertien jaar, wel heel veel praat, en af en toe een wereldwijsheid die onmogelijk moet zijn geweest in die tijd. Hoffman wil te veel thema's in haar boek stoppen: ze verweeft homoseksualiteit en bigamie door het katharenverhaal, wat af en toe geforceerd overkomt. De gebeurtenissen volgen elkaar op zonder verzorgde overgangen. Het taalgebruik is afwisselend formeel en populair, wat de vaart afremt. Bovendien is de auteur slordig in haar woordkeuze. In de eerste hoofdstukken worden de katharen de volmaakten genoemd, wat later zijn het de zuiveren. In de tweede helft heeft Hoffman het dan over de Albigenzen. Wie de achtergrondkennis heeft, kan volgen, maar voor andere lezers is het in het duister tasten. Historische romans hoeven niet stroef te zijn, en personages hebben daar een belangrijk aandeel in. Hoffman heeft hier spijtig genoeg kansen laten liggen. [Joke Guns] Verberg tekst

Na de in Italië gesitueerde fantasyserie 'Stravaganza', duikt de auteur in de Franse geschiedenis. De 13e eeuwse kruistocht tegen de Albigenzers of Katharen is het decor. Opgebouwd in drie delen rondom de 13-jarige Elinor. Wanneer zij uitgehuwelijkt dreigt te worden aan een oudere man, sluit zij zich verkleed als jongen aan bij een gezelschap van rondreizende muzikanten. Troubadour en Kathaar Bertran, op wie Elinor heimelijk verliefd is, waarschuwt zijn geloofsgenoten voor het dreigende geweld. Wanneer de gevechten losbarsten vindt Elinor bescherming bij een edelvrouw met wie zij in Noord-Italië belandt. Historisch goed gedocumenteerd, wat enigszins ten koste gaat van de spanning. Overwegend beschrijvend waardoor de hoofdpersonen onvoldoende tot leven komen. Verwarring wekt het ontbreken van markering tussen de belevenissen van verschillende personages. Achterin opgenomen een plattegrond van het middeleeuwse Occitanië, verklarende woordenlijsten, en historische achtergrond van troubadours en Katharen zijn een welkome aanvulling op de intriges tussen kerk en adel. Fraai gedecoreerd omslag. Doet qua verhaallijn denken aan 'Geef me de ruimte' van Thea Beckman. Vanaf ca. 12 jaar. Verberg tekst