Toen Cicero zich tijdelijk uit de actieve politiek moest terugtrekken, schreef hij De oratore. Voor Cicero was 'de ideale redenaar' een uiterst deskundig, filosofisch gevormd en humaan mens, die zich van zijn hoge verantwoordelijkheid bewust was.

Dit standaardwerk is gepresenteerd als een discussie tussen enkele belangrijke redenaars uit zijn tijd. Het grootste gedeelte ervan gaat over de vijf stadia die de redenaar bij het schrijven en houden van een redevoering doorloopt: het vinden van de stof, de ordening, het memoriseren, de stilistische vormgeving en het voordragen. In de grondige behandeling van deze stadia komen allerlei onderwerpen: humor, het opwekken van emoties en stijlfiguren, ter sprake. Daarnaast heeft de auteur het ook over de soorten redevoeringen, over de grondvoorwaarden om een goed redenaar te worden en vooral over de noodzaak om over allerlei studiegebieden (filosofie, geschiedenis, recht, literatuur, wetenschappen) op de hoogte te zijn.

Cicero heeft van dit leerboek een prettig leesboek gemaakt. De secundaire personages geven aanvullingen en correcties en houden zo de discussie levendig. De protagonisten illustreren hun theorieën met een massa voorbeelden, die vooral bij de behandeling van de soorten humor interessant zijn: "Hoe vind je een man die op overspel betrapt wordt?" -- "Niet vlug genoeg"). Vertaalster H. van Rooijen-Dijkman heeft de vertaalproblemen die zo'n werk meebrengen, handig opgelost. Haar vertaling (die in 1989 al eens verscheen onder de titel Drie gesprekken over redenaarskunst: weten - denken - spreken) bevat soms wel ongewoon lange zinnen, maar blijft toch goed leesbaar. Bij de verschillende delen geeft ze (cursief gedrukte) inleidende opmerkingen. Anton Leeman zorgde voor aantekeningen en voor een interessante inleiding. [Jef Ector] Verberg tekst

De kunst der welsprekendheid heeft in de oudheid eerst bij de Grieken, later bij de Romeinen een grote bloei gekend. Al vroeg zijn er door specialisten handboeken geschreven. Het levendigste in de reeks - en voor de twintigste-eeuwse lezer zeker het meest toegankelijke specimen - is dat van Rome's grootste redenaar, Marcus Tullius Cicero, die in de jaren vijftig vóór Christus zijn 'De oratore' schreef: een verslag (in drie delen) van een discussie die enkele tientallen jaren tevoren tussen een aantal groten in het vak zou hebben plaatsgevonden. Cicero's studie heeft al in de oudheid en ook in latere tijden grote invloed gehad op de ontwikkeling van de retorica (en literatuurwetenschap). In 'Drie gesprekken over redenaarskunst' biedt Dr. H. van Rooijen een vlotte èn precieze vertaling, die wordt voorafgegaan door een glasheldere inleiding van A.D. Leeman, auteur van een internationaal gewaardeerd standaardwerk over de antieke retorica. Toegevoegd zijn noten, een onmisbare index en een voor in de materie oningewijden bijzonder handige 'chronologische orïentatie'. Paperback; kleine druk. Verberg tekst