Geen thriller pur sang, wegens te weinig rasechte benauwdheid. Geen historische roman, wegens te weinig geschiedkundige details. Geen liefdesgeschiedenis, wegens aanhoudend knagend pessimisme. De verloren dochter is een roman van raakvlakken. Lucretia Grindle knabbelt aan genres, lijkt in eerste instantie geen vat te krijgen op stilistische kenmerken, maar ze weet het kluwen uiteindelijk te spinnen tot een bol. Zo gespannen dat het wankele evenwicht tussen melodrama en spanning de perfecte draad oplevert.
Het verhaal vertrekt vanuit ware gebeurtenissen. In de jaren 1970 teisterde een extreemlinkse terroristische organisatie, de Rode Brigades, het Italiaanse politieke landschap. Spraakmakend was de ontvoering, gijzeling en uiteindelijke moord op de voormalige eerste minister, Aldo Moro. De ontvoeringszaken hielden jarenlang heel Italië in de ban en werden breed uitgesmeerd in de pers. Grindle doet dat nog eens fijntjes over in deze roman. De delen die het Rome en Firenze van de jaren zeventig omspannen doen aan als een rechtstreekse verslaggeving van Moro’s gijzelingsdrama. Wie er toen niet bij was, interpreteert dat als originele en actuele (o, politieke terreur!) literaire fictie en heeft het voorrecht zich met de angst van de werkelijkheid geconfronteerd te zien. Het is kenmerkend, maar zo betreurenswaardig, dat onze huidige samenleving verzonnen karakters nodig heeft als springplank om zich met het leed van de maatschappij te vereenzelvigen. Grindle weet dus waarom ze schrijft. En hoe het moet.
De cover, titel en beginhoofdstukken van De verloren dochter doen denken aan de zoveelste vertelling van een uit de hand gelopen coup de foudre. Jeugdige onstuimigheid, de aantrekking van de macht, het ouderlijk verzet… Waar hebben we het eerder gelezen? En toch blijft de zucht om zoveel stereotiep sentiment uit. Het kerndrama van Grindles roman is niet zozeer de ontvoering van een minderjarig meisje door een voormalig kopstuk van de Rode Brigades, maar de innerlijke strijd die zich afspeelt in een van de personages. De moeder van de ongelukkige deerne speelt een dubbelrol: zij was het voormalige liefje van het kopstuk, maar is nu een beschermde getuige van de Amerikaanse inlichtingendienst. Het contrast tussen haar huidige rancuneuze pedanterie en voormalige getormenteerde ingetogenheid vormt de spil van het drama. Het drama tussen hart en hoofd, tussen het nostalgische verlangen naar verloren geborgenheid en het onvruchtbaar afweren van het immer dreigende onrecht. De verhalen komen samen, leiden tot een climax waarin de reddeloosheid van een hele natie geprojecteerd wordt in het hart van de stuurloze enkeling. Zelden verschijnt er een boek waarin de interne monoloog van een enkel personage een heel verhaal kan dragen. Grindle is erin geslaagd dat te verwezenlijken. De Amerikaanse detectives zijn voor een keer bladvulling. [Loes Heylen] Verberg tekst

De Amerikaanse Kristen Carson die in Florence studeert zou haar achttiende verjaardag vieren met haar vader en stiefmoeder die speciaal uit Amerika zijn overgevlogen. Kristen is niet teruggekomen van een korte vakantie met een onbekende oudere man en heeft enkel een briefje achtergelaten voor haar kamergenoot. Als commissaris Pallioti en inspecteur Enzo Saenz ontdekken dat de man de pas vrijgelaten Antonio Tomaselli is, voormalig lid van de beruchte Rode Brigades, nemen ze de zaak serieus. Het verhaal is geïnspireerd op de ontvoering en moord van de politicus Aldo Moro door de Rode Brigades in 1978 waar Tomaselli ook bij betrokken was. In de vier delen wordt heen en weer gesprongen in heden en verleden waardoor de achtergrond van de karakters mooi uitgewerkt worden. Het taalgebruik is beeldend en de prettig leesbare stijl heeft een ironische ondertoon. Een spannende, toegankelijke thriller waarin naast een aangrijpende liefdesrelatie een overtuigend beeld wordt geschetst van de Italiaanse, links extremistische organisatie. Mooie beschrijvingen van plaats en landschap. Normale druk. Verberg tekst