Opmerkelijk romandebuut van de jonge Duitse schrijfster (1971). Het is het verhaal van de zelfmoord van haar grootouders: een joodse opa uit Hongarije en een jongere Duitse oma. De auteur probeert de beweegredenen na te gaan. De opa heeft de Duitse vernietigingskampen overleefd en is daarna met de Duitse getrouwd. Gedurende hun gehele huwelijkstijd zijn ze elkaar met u blijven aanspreken. De man is medicus, zijn vrouw beoefent een paramedisch beroep. Ze leven in Hongarije in een zekere welstand, maar daaraan komt in 1956 na de Sovjet-bezetting een einde. Het echtpaar vlucht via Oostenrijk naar het Westen met achterlating van hun auto aan de grens. Zij komen ten slotte in Denemarken terecht, waar op den duur de gevolgen van de ouderdom zich doen gelden en vooral de oude man daaronder fysiek erg te lijden heeft. Samen kiezen ze voor hun einde. Over hun leven hebben ze weinig gesproken, ook niet over wat de toen nog jonge man in de Duitse concentratiekampen heeft meegemaakt. Zijn joodse achtergrond blijkt nu ook van invloed op zijn kleindochter. Zij blijft op zoek naar die wortels, komt bij haar familie te weinig aan de weet, maar zij zet toch door en doet haar eigen ontdekkingen. Een aangrijpend boek, ook nog goed vertaald. Gebonden; normale druk, ruime marges. Verberg tekst