In deze bundel heeft Brouwers het nog eens over zijn jaren bij de uitgeverij Manteau, of over zaken die daar nauw bij aansluiten. Enkele stukjes dateren van een tijdje geleden, andere zijn zeer vers, verschenen afgelopen jaar in 'De Brakke Hond' en werden mee in het leven geroepen door het recente onderzoek rond de uitgeverij Manteau, door de veiling van de bibliotheek Manteau en door bepaalde reacties n.a.v. de mislukte poging van de 'Standaard der Letteren' om Brouwers te beschuldigen van plagiaat van een roman van Dirk de Witte.
In het eerste hoofdstuk vertelt Brouwers hoe hij bij de uitgeverij aanbelandde, hoe de sfeer daar was, hoe hij uiteindelijk het archief daar reconstrueerde. Vooral de directrice, barones Angèle Manteau, krijgt hierbij een weinig flatterend kleedje gepast. Maar dat kan je algauw relativeren wanneer je het wrange stuk over Ward Ruyslinck leest. Het is schitterend geschreven, wordt bijwijlen hilarisch, wat bijzonder pijnlijk is omdat het uiteindelijk om een zeer tragische zaak gaat. En dan hebben we het hier over de zelfmoord van Ruyslincks vrouw, en niet over de correcties die Theo Oegema van der Wal in een deel van zijn werk aanbracht. Oegema is een Nederlander die lange tijd redactie- en selectiewerk deed voor uitgeverij Manteau en negen jaar lang het huis van Angèle deelde. Het is interessant om te zien hoe Brouwers schimmige figuren als Oegema vlees en bloed weet te geven. Hij schetst zijn levensverhaal op basis van gesprekken en interviews en materiaal dat hij her en der opduikelt en hij doorspekt dat met citaten uit zijn geromantiseerde memoires. Er zit ook altijd wat fijne ironie in. Wanneer hij het heeft over Greta Seghers en haar Manteau-biografie, voel je een woedende Brouwers die niet begrijpt hoe iemand zo stom kan zijn als Seghers. Hij vraagt zich af waarom ze zich zo heeft laten doen door Manteau en waarom zij, als historica, niet zelf op onderzoek is gegaan. Hij geeft zijn eigen -- gefundeerde -- visie op het opstappen van Angèle Manteau bij haar eigen bedrijf, en doorprikt de vele onwaarheden die in Seghers' boek geformuleerd staan.
De laatste hoofdstukken zijn herinneringen aan drie bekende Vlaamse schrijvers, die Brouwers geregeld in zijn Brusselse omgeving ontmoette: Marnix Gijsen, Karel Jonckheere en Herman Teirlinck. Vooral het laatste stuk is heel ontroerend. Brouwers gaat in Beersel op zoek naar tastbare herinneringen aan Teirlinck, die hij ooit één keer ontmoet heeft, maar dat liep niet zo vlot als hij wel gehoopt had. Hier getuigt een groot schrijver van respect en sympathie tegenover een oud-collega die hij zelf veel hoger aanslaat, maar ondertussen door velen vergeten is. [Johan Vanhecke] Verberg tekst

De Nederlandse schrijver Jeroen Brouwers werkte vanaf halverwege de jaren zestig 12 jaar bij de Vlaamse uitgeverij Manteau. Al eerder deed hij uit de doeken hoe alle boeken van Vlaamse auteurs door hem ingrijpend geredigeerd werden. In dit vermakelijk geschreven boek vertelt hij vooral over het personeel op de uitgeverij. Om te beginnen Angèle Mantetau ('waar zij verschijnt, steekt poolwind op'). De inmiddels tot barones verheven Manteau wordt afgeschilderd als een vrekkerige cultuurbarbaar die elk contact met auteurs vermeed en een grote weerzin had tegen het opbouwen van een archief. Brouwers schrijft een vernietigend portret van Manteau-redacteur Oegema van der Wal, een Nederlander die het Vlaams moest opkalefateren, maar toen hij na zijn pensioen een eigen boek inleverde, werd dat door zijn opvolger Brouwers geweigerd. Succesauteur Ward Ruyslinck krijgt van Brouwers min of meer de dood van zijn echtgenote in de schoenen geschoven. Paperback; vrij kleine druk