'Wat véél', is het eerste dat opvalt wanneer je Het boeboek van Imme Dros en Harrie Geelen doorbladert. De tekeningen zijn weer in de karakteristieke stijl van Geelen: stevig omlijnde figuren die duidelijk tonen hoe ze gemaakt zijn. Geen perfect strakke vormen en ook een beetje vlekkerig ingekleurd. Het resultaat is lekker levendig. Opvallend zijn de gespikkelde achtergronden van de beelden. Bij nadere inspectie lijken het computerpixels te zijn die soms op een sneeuwbui lijken, dan weer op een sterrenhemel en soms ook op behang. De tekeningen bevatten verder krantenknipsels, een huisje opgebouwd uit lucifers en het woord 'boe' dat als dessin is verwerkt in de kleding van de personages. Voeg daar nog een grote hoeveelheid sprankelende kleuren en flink wat contrasterend zwart aan toe en men heeft een aardige indruk van de rijkdom van de illustraties. En dat is nog maar het beeld. Ook in de tekst is er van alles aan de hand. De zinnen zijn opvallend kort: 'De boeman woonde in het boebos. // Niet alleen! / De boeman had een boevrouw. // En een boeman, dat weet je, roep af en toe BOE. / Een boeman roept af en toe BOE.' Dat laatste is een understatement, want het aantal boe's in dit boek komt gemakkelijk uit boven de tweehonderd. De tekst van Dros kent allerlei ongebruikelijke woordsamenstellingen, zoals 'rilmeer' en 'bibberbergen'. Deze woorden, in combinatie met de tekeningen, scheppen een eigenzinnige sfeer: een beetje vreemd, een tikje griezelig. De typografie eist de aandacht op. In heel grote, dikke zwarte letters staat gedrukt welk geluid er bij een tekening klinkt. Zien we een schitterend getekende, bonte hond, dan staat daaronder in reuzeletters 'waf'. Bij de vleermuizen staat dan weer 'iechiech'. De enorme letters suggereren dat de geluiden heel hard klinken. Bovendien zorgen ze ervoor dat de tekst niet bepaald zachtjes bij de lezer binnenkomt. Je schrikt ervan ? inderdaad net als wanneer iemand heel hard Boe! roept. En dat is nog maar de vorm.
Het boeboek vertelt het verhaal van de boeman en de boevrouw. Ze wonen samen met hun boebaby in hun boehuis, 'een scheef, gezellig griezelhuisje', in het boebos bij het rilmeer. De omgeving is zoals dat een griezelhuis betaamt: een gevaarlijk uitziende hond aan een ketting, een zwarte kat, een oehoe in de boom, spoken op zolder en vleermuizen in de kelder. Alles lijkt goed, maar 'overal is wel wat', merkt de verteller laconiek op. De boevrouw is vreselijk schrikachtig. Ze schrikt van werkelijk alles, ook van de boeman. Daarom besluit de boeman steeds boe te roepen, zodat zijn vrouw weet dat hij er aankomt. En zij roept dan boe terug zodat hij weet dat ze niet geschrokken is. Door al dat boegeroep durft niemand meer in de buurt van het boehuis te komen. Zelfs de dieren slaan allemaal op de vlucht. Alleen de oehoe blijft. Om toch niet helemaal alleen te zijn in het boehuis schaffen meneer en mevrouw boe dieren aan die het heel gewoon vinden om de hele dag boe te horen. Het laatste woord van het verhaal is aan die dieren, en men hoeft niet lang na te denken over welk woord dat is.
Zoals gezegd, biedt Het boeboek wat te veel van het goede. Al die boe's kunnen nog wel grappig zijn als de geschiedenis ergens naartoe voert, maar het verhaal geeft de indruk te draaien om een clou die er niet is. Het resultaat is een flauwiteit. De zouteloosheid van dit boeboek kan alleen nog maar gered worden door de werkelijk schitterende platen. [Coosje Van der Pol] Verberg tekst

Boeman en Boevrouw wonen heel prettig in het boehuis in een boebos, bij het rilmeer en ze hebben een boebaby en een bonte hond. Maar Boevrouw schrikt iedere keer als Boeman achter haar staat en dan gilt ze zo erg dat de Boeman van schrik alles laat vallen. Ze vinden er wat op. Ook in dit prentenboek van het vaste duo schrijfster/illustrator kenmerken de illustraties zich door een expressieve schilderstijl met veel kleuren en met aandacht voor humoristische details. De eenvoudige tekst bestaat uit enkele regels die gedrukt staan onder de illustraties; kreten als 'aaarch' en 'huuu' van Boeman en Boevrouw zijn groot en vet gedrukt. Het omslag ziet er aantrekkelijk uit door de grote rode letters en de twee grappige figuurtjes. Verhaal en illustraties vormen een geheel en maken van enge dingen iets heel normaals. Het absurdistische verhaal, de mogelijkheid de kreten na te doen en het kijken naar de geestige artistieke illustraties maken dit prentenboek zeer geschikt om voor te lezen aan kleuters. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

De boeman woont samen met zijn boevrouw en hun boebaby in het boebos vlakbij het rilmeer aan de voet van de bibberbergen. Ze wonen in een scheef, gezellig griezelhuisje waar de wind knus door de kieren giert, de spoken vrij spel hebben op zolder en de vleermuizen in de kelder piepen. De boevrouw kan heerlijk vies koken en de boeman is een onhandige goeierd. Hun boebaby groeit als kool. Boe is hun meest gebruikte woord. Ze hebben ook een bonte hond maar die roept 'waf' en hun kat zegt gewoon 'miauw', maar de uil in de holle boom die roept 'oehoe' en dat lijkt wel op op boe. Ze zouden volmaakt gelukkig kunnen zijn als de boevrouw niet zo gemakkelijk schrok. Hoe lief en voorzichtig de boeman haar ook benadert, ze schrikt altijd en dan slaakt ze de vreselijkste gillen. Ten einde raad komt de boeman op een geniaal idee: voortaan zal hij BOE roepen als hij aankomt want daar zijn boemensen nooit bang van. Sindsdien galmt het door het Boebos BOE BOE BOE. De boefamilie leeft nog lang en genoeglijk, maar of de andere bosbewoners even gelukkig zijn ...?
Dit is een grappig boek vol tegenstellingen en kreten. Die kreten zijn groot en vet gedrukt, een uitdaging voor elke voorlezer. Voor de luisteraars is pret gegarandeerd. De kleurrijke illustraties sluiten naadloos aan bij de tekst. Je voelt dat dit boek een gezamenlijk concept is.
Verberg tekst