Gedurende ongeveer de helft van zijn leven had Hermann Hesse (1877-1962) een eigen tuin, waarin hij werkte, schilderde en mediteerde. Dit boek met prozastukjes en poëzie getuigt van zijn verbondenheid met de natuur. Hesse schrijft over de scheppingsvreugde van het tuinieren, het leven en de geuren van bloemen, de boodschap van bomen, zijn band met het tuingereedschap en de seizoenen. In de tuin wordt de kringloop van alle leven zichtbaar; hij brengt de mens niet alleen tot rust, maar ook tot berusting. "Elke weg voert naar huis, elke stap is een geboorte, elke stap is dood, elk graf is moeder." In sfeervolle gedichten, die voortreffelijk en berijmd werden vertaald, benadert Hesse wat hij in zijn tuin aantreft met een ontvankelijke geest die openstaat voor de taal van al wat leeft. Opgenomen is ook het lange idyllische gedicht 'Uren in de tuin', een naar mijn gevoel potsierlijke poging om de klassieke bucolische dichtvorm te doen herleven. Voorts zijn er tuingedachten uit de brieven van Hesse, die enig licht werpen op de band met zijn eigen leven en de tijd waarin hij leefde. De laatste afdeling van het boek bestaat uit verhalende teksten: het onvoltooid gebleven en door de overvloed aan adjectieven gedateerde verhaal 'Het huis der dromen' en het fijnzinnige levensfilosofische sprookje 'Iris'. Het geheel is fraai geïllustreerd met foto's, pentekeningen en aquarellen van Hermann Hesse. Veelal dromerig, soms op de rand van het melige of kitscherige, maar ook rustgevend en een hulp op de weg naar levenskunst. "Bezig zijn met aarde en planten kan de ziel evenveel bevrijding en rust schenken als meditatie." [Erik de Smedt] Verberg tekst

Hesse (1877-1962) bezat een grote liefde voor zijn tuin waar hij gevoelig, dromerig en soms weemoedig over schrijft. Zijn planten en bomen zijn 'zijn vrienden', die hij vaak karaktereigenschappen toeschrijft (stil, dapper, dromerig). In deze bundel beschouwingen en gedichten uit diverse perioden van zijn leven noemt hij het onderhouden van een tuin 'scheppingsvreugde'. Hij vertelt van zijn perzikboom die 'een natuurlijke dood stierf en niet door vliegtuigbommen versplinterd werd of van zijn vaderland beroofd'. Er zijn veel gedichten over bloemen, waarvan er acht gewijd zijn aan uitsluitend de geur (ze zijn overigens niet metrisch vertaald). Ook uit 22 brieffragmenten blijkt hoe belangrijk zijn tuin voor hem was, zeker toen zijn gezondheid minder werd. Het boek bevat veel zwartwitfoto's van Hesse in zijn tuin en door hem gemaakte aquarellen. Een daarvan staat ook op de kaft. Hesses kenmerkende manier van schrijven is goed vertaald. Toch is de vraag wie dit boek zal lezen: de ware Hesseliefhebber zal het zo mogelijk in het Duits lezen en de tuinliefhebber heeft wellicht geen boodschap aan alle foto's en het uitvoerige nawoord over Hesses leven en werken. Kleine druk. Verberg tekst