In tegenstelling tot het vorig jaar bij Atlas verschenen Na de aardbeving (De Leeswolf 2008, p. 260), dat een zestal in dezelfde periode geschreven verhalen rond één centrale gebeurtenis bevatte, is Blinde wilg, slapende vrouw geen vertaling van een bestaande Japanse bundel van Haruki Murakami. De 24 verhalen zijn door de auteur zelf geselecteerd (en in sommige gevallen aangepast) voor een Engelstalig boek, Blind willow, sleeping woman, uitgegeven in 2006. In de inleiding (die niet is opgenomen in deze Nederlandse vertaling) lichtte Murakami die keuze ook toe.
Achterin de bundel staat een lijst met de originele Japanse titels en het jaartal waarin de verhalen oorspronkelijk zijn verschenen. De vroegste dateren uit 1983, terwijl de laatste vijf in 2005 in Japan zijn uitgegeven als de aparte bundel Tokyo Kitanshu ('Wonderbaarlijke vertellingen uit Tokyo'). De selectie overspant dus zowat Murakami's volledige carrière en deze verzameling biedt bijgevolg een mooie inzage in de evolutie van zijn schrijverschap. Ook interessant om vast te stellen is dat een paar verhalen later zijn opgedoken in zijn romans (net zoals 'Opwindvogels en dinsdagse vrouwen' uit de eerdere bundel De olifant verdwijnt de aanzet werd tot De opwindvogelkronieken). Zo zit 'Mensetende katten' verwerkt in Spoetnikliefde, en 'Vuurvliegje' uit 1984 keert bijna letterlijk terug in de hoofdstukken twee en drie van Norwegian Wood uit 1987 (alleen heeft Naoko hier nog geen naam en is ze gewoon 'zij'). Ook in deze bundel opgenomen is 'Tony Takitani' ? al heet die hier bij vergissing Takatani ?, een van de zeldzame Murakami-verhalen die ooit verfilmd zijn (door Jun Ichikawa in 2004).
Een aantal elementen is vertrouwd (m.a.w. typisch Murakami): het bestaan van 'een andere kant' (verhaal 1, het titelverhaal: "Heel even had ik me op een schimmige, vreemde plek bevonden. Een plek waar zichtbare dingen niet bestonden en onzichtbare dingen wel."), raadsels die niet echt worden opgelost omdat ze van ondergeschikt belang zijn (verhaal 2: de wens van 'Het jarige meisje' komt de lezer niet te weten), titels die verwijzen naar popliedjes (verhaal 3: 'New York Mining Disaster' van The Bee Gees) tot en met pratende dieren (verhaal 24: 'De Shinagawa-aap'). In ieder verhaal gebeurt er wel iets vreemds, maar over het algemeen blijft het surreële binnen de perken; de nadruk ligt meer op de 'gevoelige' Murakami en hoe die omgaat met thema's als verlies en identiteit (in die zin zit 'Folklore van onze tijd' uit 1990 niet alleen qua tijdstip, maar ook qua themathiek perfect tussen de romans Dans dans dans uit 1988 en zijn opvolger Ten zuiden van de grens uit 1992).
Het valt ook op dat vele verhalen weliswaar in de eerste persoon worden verteld, maar dat die ik-figuur meestal niet de protagonist is. Dat is eerder iemand die de ik-figuur ontmoet en hem een relaas doet over zichzelf of over weer iemand anders. Dat vertelperspectief hanteerde Murakami al in de aanhef van zijn tweede roman Flipperen in 1973 (uit 1980): "Ik hield ervan te luisteren naar verhalen over verre oorden." Soms cijfert de ik-figuur zichzelf zelfs bijna helemaal weg (al openbaart hij zich tot tweemaal toe als iemand die naar de naam Murakami luistert).
In 'Folklore van onze tijd' ontkracht Murakami overigens nog eens het stereotype dat hij in zijn jeugd louter Amerikaanse literatuur las, wanneer hij "romans van Kenzaburo Oë" (de coryfee die hem aanvankelijk zo zou bekritiseren) vermeldt in zijn lijstje van "opwindende dingen uit de jaren zestig". [Luk Van Haute] Verberg tekst

Deze bundel verzamelt vierentwintig korte verhalen van de bekende Japanse topauteur (1949) in een goede Nederlandse vertaling. Hoewel Murakami uiteenlopende genres (zoals surrealisme, mysterie) hanteert, delen zijn verhalen een consequente, eigen stijl. In trefzekere en eenvoudige bewoordingen weet de auteur snel een hele wereld te schetsen waarin overwegend jonge mensen geconfronteerd worden met een of andere vorm van vervreemding. De teksten baden stuk voor stuk in een dromerige sfeer waarbij de schrijver niet zelden slechts een suggestie tot een pointe aangeeft. Hierdoor laat hij zijn werk ademen en geeft hij de lezer ruimte voor interpretatie zonder dat zijn verhalen gratuit worden. Anders gesteld: Murakami schrijft poëzie voor prozaliefhebbers. Het natuurlijke taalgebruik, af en toe voorzien van originele en knappe metaforen, garandeert extreem leesplezier. Murakami koppelt steeds artistieke topkwaliteit aan universele aantrekkingskracht. Uiterst toegankelijk werk en tevens uitstekend opstapje naar de langere werken. Paperback; normale druk. Verberg tekst