In Uitweg schept Elsa Osorio in verschillende kortverhalen een beeld van Argentinië en vooral van de inwoners voor, tijdens, en na de revolutie. We krijgen een reeks van situaties die elk een aantal diepe en krachtige emotionele ladingen dragen. De verhalen leiden ons naar Argentinië, Mexico, Spanje, en zelfs een enkele keer naar Brugge. Het boekje heeft als rode draad ‘menselijk lijden’ in al zijn perspectieven en specifieker het zoeken naar een uitweg hieruit. Op een vreemde manier slaagt Osorio er dan ook in de lezer de emoties van de situatie eerder helder te maken dan de feitelijke situatie zelf. Als lezer word je van het ene tafereel in het andere gesmeten en steeds komt diezelfde drang naar een uitweg naar boven drijven. Het is ook niet evident om het boek in één ruk uit te lezen, dit echter ten minste vanuit een negatief perspectief. Je moet immers steeds weer je weg banen om het verhaal te begrijpen, steeds vanuit één persoon de situatie proberen te peilen, vorm te geven en in te schatten.
Afwisselend gaat de auteur te werk met het ik- en het hij-perspectief en kan ze met een rijk vocabularium en een onmiskenbaar talent voor beschrijvingen de meest rauwe levenslijnen niet enkel neerpennen maar ook overbrengen en de lezer tot diepe empathie voeren. Je zou kunnen stellen dat de emotie zelf een stuk belangrijker is dan de oplossing of ‘uitweg’ voor die emotie. Zo zie je dat in het hoofdstuk ‘Zeven nachten zonder slaap’ het hoofdpersonage er niet in slaagt Pepe te vermoorden, maar niettemin wordt het hoofdstuk ‘afgesloten’, zonder berusting of wraak. Osorio toont zich als een groot beschrijver en wil allesbehalve uit moraalridderperspectief de bikkelharde levens van de Argentijnen van de revolutie overbrengen. Toch praat ze niet één keer rechtstreeks over de revolutie, wat Uitweg tot een buitengewoon subtiel en gevat boek maakt. Sommige verhalen zijn erg helder en de situatie blijkt erg doordeweeks te zijn, andere verhalen zijn amper te begrijpen en het vergt de hoogste concentratie om te begrijpen waarover Osorio het heeft, om uiteindelijk het boekje weg te leggen en ergens totaal weg van de kwestie het licht te zien. Het is een erg mooi maar rauw boekje dat de juiste concentratie en het juiste inlevingsvermogen vergt om gesmaakt te worden. Het doel van dit boek blijft hoegenaamd onbekend. De revolutie voelbaar maken, de mens voelbaar maken, Argentinië voelbaar maken? Al wat je kan zeggen, is dat de auteur er als de beste in slaagt om het voelbaar te maken en dat dit boekje zeker aan te raden is voor al wie emoties wil en kan zoeken tussen de lijntjes door. [Aäron De Fruyt] Verberg tekst

De Argentijnse schrijfster Elsa Osorio (1952) verwierf internationale bekendheid met haar roman 'Luz'. Daarin sneed ze een gevoelig onderwerp aan: de 'adoptie' van kinderen van linkse tegenstanders van de militaire dictatuur. Haar tweede roman, 'Ana', is gecentreerd rond de tango en is meer fantastisch van aard. In deze verhalenbundel - de eerste van Osorio - staan de effecten van de militaire dictatuur centraal, al ontbreekt in enkele verhalen het fantastische niet. De verhalen vormen een brede verbeelding van een Argentijns trauma waarvan de wonden nog altijd niet zijn geheeld, en van de verwerking van dit trauma. Het persoonlijke staat daarbij altijd centraal. Een deel van de verhalen speelt zich af tijdens de militaire dictatuur zelf, een ander deel een jaar of twintig later. De springerige stijl is niet altijd even effectief, met name in de verhalen waarin de schrijfster te veel personages in te korte tijd introduceert. In deze Nederlandse uitgave staat merkwaardig genoeg nergens vermeld dat het om een verhalenbundel gaat. Gebonden; vrij kleine druk. Verberg tekst