De vooraanstaande Ierse auteur (1930) koos voor haar memoires een titel die vrijwel gelijk is aan die van haar in eigen land schandaalverwekkende debuutroman The Country Girls (1960). In deze herinneringen schrijft ze met veel vaart over haar door de angst voor een drankzuchtige vader bepaalde kindertijd, de overgang van het landelijke County Clare naar Dublin, de vlucht in een huwelijk met een auteur die haar succes niet kon verkroppen, de kritiek vanuit haar vaderland op haar werk, het societyleven dat ze in Londen en New York leidde, haar liefdesrelaties, de terugkeer naar de eenzaamheid van Donegal die op een teleurstelling uitliep, de uiteindelijke keuze voor Londen als woonplaats voor de levensavond en ten slotte vooral: haar liefde voor het schrijven. O’Brien schrijft zoals ze leeft: met passie en enig theater. Haar verhaal boeit in de beschrijving van de jeugdjaren en in de weergave van de Noord-Ierse ‘troubles’, maar irriteert door de ‘name-dropping’ in passages over haar glamourleven. Voor een meisje van buiten al met al een kleurrijk leven, met verve beschreven. Verberg tekst