De erfenis, het Boekenweekgeschenk van '99, vertelt het verhaal van Max Petzler en de schrijfster Lotte Inden. Max komt bij Lotte in dienst als bediende, secretaris en voltijds gezelschapsheer. Inden lijdt namelijk aan een spierziekte die haar binnen enkele jaren zal vellen. Max moet haar helpen bij het voltooien van haar magnum opus. Hij houdt Lottes literaire geheugen voor haar toegankelijk, zodat zij kan werken aan een boek over het geheugen en over schatplichtigheid.
Lottes visie op originaliteit houdt in dat je moet leren omgaan met je schatplichtigheid. Zij verzet zich tegen de vergissing van de narcist, die zichzelf centraal stelt. Lotte doet net alle moeite om het web van relaties om haar heen te reconstrueren. De titel van deze novelle duidt trouwens ook al op verbondenheid: de erfenis als het koppelteken tussen de generaties. Deze thematiek komt in vele vormen aan de oppervlakte. Allereerst in de aandacht voor familierelaties; niet alleen die van de afscheidnemende Lotte, maar ook die van Max (met op de voorgrond zijn vervangmoeder Margaretha). Ook schatplichtigheid in de literatuur is van belang, zo leert Max van Lotte. De hedendaagse schrijver hoeft niet te streven naar een romantische originaliteit, maar naar een respectvolle omgang met de bronnen. Jammerlijk gevolg van deze theoretische invalshoek: Palmen slaat fors aan het name-droppen. Beckett, Augustinus, Nietzsche, Maslow & Cie. worden losjes uit de mouw geschud en even losjes weer vergeten. Over het algemeen heeft Palmen ook niet veel bijzonders te vertellen over haar thematiek. Maar de opmerkelijke vlotheid van De erfenis is niet het soort vlotheid van overbodige zinnen en schimmen op zoek naar de volgende hap directe rede. Het is de vlotheid van met verve aan elkaar geknoopte fragmenten die de lezer snel de (al te) knusse wereld van deze novelle inzuigen. Het is de vlotheid van zinnen met 'en' in het midden, zodat twee op elkaar volgende mededelingen in één zin gaan klitten en de lezer sneller voortjagen. Des te jammerder dat de inhoud zo'n mager beestje is. Ook de plot is flinterdun en racet in een rotvaart naar zijn afgehaspelde slot, waarin Palmen haar heldin binnen de drie pagina's naar de andere wereld helpt. Haar lezers blijven achter met een half romannetje, een literair borrelhapje, in plaats van met een zelfstandige novelle. [Mark Cloostermans] Verberg tekst

De schrijfster Lotte die aan een ongeneeslijke spierziekte lijdt, neemt Max in dienst, een neerlandicus en freelance redacteur. Hij moet haar niet alleen verzorgen, maar vooral ook haar pen en redacteur zijn en uit de enorme hoeveelheid aantekeningen haar laatste grote roman schrijven; daarmee wordt de lezer schrijver en wordt literatuur werkelijkheid, binnen het kader van een literair werk. Thema's hierbij zijn de verhouding tussen fictie en werkelijkheid en ook de ontwikkeling van een relatie. Lotte verzet zich tegen de visie van veel literaire critici dat een autobiografisch boek per definitie een slecht boek is. Deze novelle vormt de tweede, ongewijzigde druk van het boekenweekgeschenk uit 1999; door de luxe gebonden uitgave wordt het werkje van het tijdelijke geschenkkarakter ontdaan. Conny Palmen (1955) schreef dit werk na haar roman 'I.M.', die tot haar verdriet vooral benaderd werd als een autobiografisch relaas over haar en haar overleden geliefde Ischa Meijer, in plaats van dat het als een roman op zijn eigen waarde werd beoordeeld. Palmens werken blijven tegenspraak oproepen: naast grote waardering wordt ook gesproken over 'gebakken lucht'. Normale druk. Verberg tekst