Besprekingen
De vertaling is een titanenwerk, Baudelaires Frans is bovendien hyperromantisch, dikwijls op het pathetische af. Zulk taalgebruik vindt wellicht in het 19de-eeuwse Nederlands, maar amper nog in ons huidige idioom een tegenhanger. Reken daarbij de versvoeten, de rijmdwang en een beeldspraak die teruggrijpt naar de klassieke cultuur -- waarmee we hoe langer hoe minder vertrouwd zijn -- en men begrijpt h…Lees verder
Les fleurs du mal van Charles Baudelaire
Baudelaire, de archetypische ‘vervloekte dichter', de kunstminnende bohemien, verdrinkend in absint en schulden. Een figuur die tot de verbeelding spreekt, rockster avant la lettre.
Zijn bekendste bundel, De bloemen van het kwaad, getuigt van groot vakmanschap. In zijn tijd een schandaalwerk, dat veel kritiek kreeg van de goegemeente (niet in het minst van de kerk), met heel wat censuur tot gevolg. Waarom dan wel? Baudelaire had een voorliefde voor het morbide, en had veel vroeger dan de Stones sympathie voor de duivel. Gedurfd, maar... van modder maakte hij goud. “Tu m’as donné ta boue et j’en ai fait de l’or”.
Ja, er ligt immers veel schoonheid in het lelijke, en vergoelijkend knikt de dichter in de richting van de verstotenen. Elk gedicht is een ziekelijke bloem, wachtend op een minnaar.