De acht verhalen die Cees Nooteboom bijeenbrengt onder de titel 's Nachts komen de vossen zijn zonder uitzondering opgebouwd rond afscheid, verlies en dood. In het openingsverhaal 'Gondels' wordt de reis van het hoofdpersonage naar Venetië, omschreven als "een pelgrimstocht naar een afwezigheid". Een echo daarvan lezen we in 'Paula': "Afwezigen en doden, dat is mijn gezelschap". Terugkerend procedé in een aantal van de verhalen is het gegeven dat een foto de terugblik op het verleden in gang zet. Op het eerste gezicht misschien wat voor de hand liggend, maar voor Nooteboom meteen de gelegenheid om voorzichtig aftastend, zonder absolute uitspraken ter zake, het schrijven zelf aan bod te laten komen. Binnen het spanningsveld van schijn en wezen, werkelijkheid en fictie krijgen de teksten van Nooteboom vorm en gestalte. Zo wordt binnen de cyclische opbouw van het langere verhaal 'Heinz' de vraag gesteld naar het aandeel van de schrijver in het proces van de verwerking van de herinnering. "Eerst een ronde bedrog": zo opent het verhaal. Even verderop schrijft Nooteboom: "Taal is iets wat je erft, je bent het nooit helemaal zelf als je spreekt, ook dat helpt bij de leugen." En over het waagstuk van het schrijven: "In de werkelijkheid mag je sommige dingen nog steeds een drama noemen, en toch, als je er kunst van wilt maken moet je indikken en samenpersen, daar is niets aan te doen." Die 'verdichting' van de werkelijkheid: daar is het Nooteboom om te doen. Laat het een verhaal zijn over de figuur van Heinz, die zich letterlijk de dood heeft ingedronken, laat het het verhaal zijn over de enigmatische Paula die er samen met een groepje vrienden opuit trekt maar definitef verdwijnt, of het verhaal over een man die wordt doodgebliksemd: Nooteboom kiest voor een eigen invulling ervan, "alles is hypothese, bedenksel. Literatuur, als je wilt, verzinsel. We zijn onze geheimen, en als het goed is nemen we ze mee naar waar niemand erbij kan." Hoe Nooteboom de 'realiteit' ? of wat er mag voor doorgaan ? naar zijn hand zet als schrijver, blijkt o.m. ook uit het feit dat zijn Paula-verhaal een pendant krijgt in 'Paula II': het verhaal waarin Paula over de dood heen haar visie op de werkelijkheid van haar afwezigheid onder woorden brengt.
Zo groeit 's Nachts komen de vossen uit tot een bundeling van teksten die het schrijverschap van Nooteboom weer eens ten volle belichten. Het is woordwerk van een auteur die "met [zijn] gedribbel voor de golven uit een minimaal alfabet [schrijft] in het zand." Een pareltje van vertelkunst. [Jooris Van Hulle] Verberg tekst

Een ik-figuur, die veel weg heeft van de 75-jarige schrijver zelf, vertelt verhalen over overleden mensen die in zijn leven een belangrijke rol gespeeld hebben. Hun dood en de omstandigheden van sterven zijn steeds hoofdthema van een verhaal. Behalve de personen geeft Nooteboom ook beeldend het milieu en de sfeer van zijn jongere jaren weer. De bundel is zeker niet somber, wel soms melancholiek, maar soms ook luchtig van toon. We komen mensen tegen uit Nootebooms romans en uit zijn eigen omgeving. Hier is een oudere en gelukkig zeer leesbare schrijver aan het woord. Vrij kleine druk.