In de twee jaar dat António Lobo Antunes als arts dienst deed in Angola tijdens de koloniale oorlog (tot in maart 1973), schreef hij ruim driehonderd brieven aan Maria José Xavier da Fonseca e Costa, de vrouw met wie hij enkele maanden voordien getrouwd was en die in dat eerste jaar van een dochtertje zou bevallen. Liefdesbrieven ('Mijn winterkat, mijn lief, mijn gazelle...'), brieven over het leven aan de frontlijn ('De uren verstrijken met de traagheid van een pipet.'), over zijn medestrijders ('De nieuwe mode onder de officieren hier is zuipen.'), brieven aan zijn dochtertje ('Je hebt er geen idee van hoe belangrijk je voor me bent.'), over de literatuur ('Het moet een feest van woorden zijn, een panische viering, een heidens feest en de personages simpelweg stemmen die zingend en fluisterend over de bladzijden glijden.') en over zijn roman Huwelijksglijvlucht die hij blijft herschrijven ('Het boek vordert, het gaat langzaam maar het blijft geniaal.'), en uiteindelijk toch niet zal afwerken.
Passie en ironie, verwachting en teleurstelling, verbittering en vreugde, verontwaardiging en ontmoediging wisselen elkaar af in deze moeizame, hortende communicatie, omdat brieven soms lang wegblijven, vertraging oplopen of verkeerd bezorgd worden. Naarmate zijn verblijf vordert, vlucht hij meer en meer in de lectuur en de literatuur en herkennen we in de uittreksels die hij van zijn roman in wording opstuurt, de barokke werveling van de polyfone schrijfstijl waarmee hij later als schrijver beroemd zou worden.
Mijn winterkat, mijn lief is een fascinerend document in alle betekenissen van het woord. Het is geïllustreerd met foto's en facsimile's en als kers op de taart staan er drie geweldige gedichten in.
[Jan Baes] Verberg tekst

In twee jaar tijd schreef Antonio Lobo Antunes meer dan driehonderd brieven aan zijn jonge vrouw in Lissabon tijdens zijn diensttijd vanuit Angola, begin jaren zeventig. Lobo Antunes (Lissabon, 1942), later een van de belangrijkste schrijvers van de recente Portugese literatuur – samen met Saramago – , werd als arts uitgezonden ten tijde van de bloedige bevrijdingsstrijd. In zijn brieven besteedt hij nauwelijks aandacht aan de oorlog en lijkt hij weinig sympathie te hebben voor de Angolezen. Het zijn vooral hartekreten aan zijn vrouw die hij zo mist en een verslag aan het thuisfront van zijn verwoede pogingen om schrijver te worden, doorspekt met huishoudelijke mededelingen. Wie denkt de eerste voortekenen van de kritische schrijver die hij later zou worden, in deze brieven te vinden komt bedrogen uit. Het is vooral een blik in de ziel van een enigszins gefrustreerde, maar zelfingenomen, eenzame man in Afrika. Met een informatief nawoord.